" आज मराठी भाषा- दीन ! "



                 धरला मी अभिमान मनीं  
                 "आज मराठीभाषा-दिन "
                 मी मराठी तू मराठी
                 बोलू सारे आज सुदिन !

                 सुरेख उत्तम वा वा छान
                 म्हणत वाहवा करू -
                 जमेल तेथे मायमराठी
                 आपण जवळ करू !

                                          मराठी निवेदक वदला- हाऊ नाईस !
                                          मराठी अभिनेता कण्हला- गुड आयडिया !
                                          मराठी नटी किंचाळली- वॉव फॅंटॅस्टिक !
                                          मराठी परीक्षक ओरडला- ब्राव्हो सुपर्ब !
                                          मराठी नेता गरजला- व्हेरी गुड !
                                          मराठी जनता म्हणाली- गुड, छान !
 

                 भ्रमिष्ट ठरलो मी अभिमानी           
                 जगास मराठी शिकवीन  - 
                 मजला पुरते कळून चुकले, 
                 " आज मराठीभाषा- दीन ! "

हे कविते,

                                
                                                  

                    हे कविते  ,                                                         
      
                       तुझ्यासाठी वेडे होण्यातही                             
  
                          किती शहाणपणा आहे . . .   ते ,
                          
                             ह्या शहाण्या टीकाकारांना सांगणे-
  
                                   हा शुद्ध वेडेपणाच नाही काय !





                                     

अवघे जग माझ्या विठ्ठलाचे झाले !



          'विठ्ठल, विठ्ठल' - स्वर कानी आले
          दर्शनास मोहित, मन माझे झाले !

                    पंढरीची वाट धरता मी थेट
                    वारकरी माझे आप्तजन झाले !

          चंद्रभागी स्नान, देता अर्घ्यदान
          पापाचे क्षालन देहाचे या झाले !

                    कामात विठ्ठल - नामात विठ्ठल
                    ध्यानात विठ्ठल - अती भ्रम झाले !

          टाळ चिपळ्यात गुंतले दो कर
          मनी नामस्मरण माऊलीचे झाले !

                    माझा तो विठ्ठल - त्याचा हा विठ्ठल
                    अवघे जग माझ्या विठ्ठलाचे झाले !

काय करावे मन तळमळते !


          साधे सोपे सहज शब्द ते
          एकापुढती एक ठेवले ,
          कांगावा काही ना करता
          निमुटपणे ते कविता बनले !

                    याला तुम्ही कविता म्हणता ?
                    -उसळुन सारे धावत आले ,
                    शांतच होती माझी कविता
                    घाव किती अंगावर पडले !

          अगम्य असभ्य शब्द कोषिचे
          एकापुढती एक ठेविले ,
          डोक्यावरती घेऊन सारे
          कविता सापडली म्हणाले ! 

                    ही कविता की ती कविता मज
                    अजूनही पुरते ना कळते ,
                    भीत रहावे - लढत रहावे -
                    काय करावे मन तळमळते !