नेहमीच माझ्या बायकोची घाई ..

(चाल- नेहमीच राया तुमची घाई..)

नेहमीच माझ्या बायकोची घाई 
लागते शंख ती फुंकायलाssss
रोज रोज तयार ती भांडायला हो ..रोज रोज तयार ती भांडायला ..

सकाळी सकाळी "चहा द्या" म्हणते
"नाष्टाही तयार ठेवा की" म्हणते
वेळ लागे कपबशा धुवायला हो ..रोज रोज तयार ती भांडायला हो -

स्वैपाक लौकर तयार करतो
ताट पाट पाणी तयार ठेवतो
लागते बायको घोरायला हो ..रोज रोज तयार ती भांडायला -

आई माझी दुपारी देवळात जाई 
बायकोची किटी पार्टी रंगत राही 
पैशांचा घोर माझ्या काळजाला हो ..रोज रोज तयार ती भांडायला -

टीव्हीपुढे सातला होते हजर
माझ्यापुढे नऊला करते गजर
"लौकर वाढा ना जेवायला हो " ..रोज रोज तयार ती भांडायला -

आजाराची कारणे शंभर तिची-
अहो -
बसूनही दुखते कंबर तिची
कंटाळलो तिच्या मी वागण्याला हो ..रोज रोज तयार ती भांडायला -
..

आ बैल मुझे मार

काल सकाळी 
बायकोला मोठ्या कौतुकाने फ्लिपकार्ट . ची माहिती दिली.
घर बसल्याच ऑर्डर दिलेला जिन्नस,
किती कमी कालावधीत आपल्याला घरपोच मिळतो, 
ह्याचेही रसभरीत वर्णन करायला मी मुळीच विसरलो नाही !
........ रात्री नऊ वाजता-
ती मला काळजीच्या स्वरात म्हणाली -
"
अहो, तो कोपऱ्यावरचा भाजीवाला दुकान बंद करून गेला की हो ! "
मी विचारले -
"
हात्तीच्या ! एवढच ना ?
अग, सकाळी मंडईतून आणतो ना मी काय आणायचे आहे ते !
कशाला काळजी करतेस आता ."
किंचित विचारमग्न होत ती म्हणाली -
"
त्यापेक्षा आपण अस करू या का..
सकाळी तुम्ही सांगितले ना....
तिथेच ऑर्डर देऊ या की दोन लिंब आणि दहा रुपयांच्या कोथिम्बिरीची ! "

टेबलाला धरून बसलो... 
नाहीतर खुर्चीवरुन खाली धाडकन कधीच कोसळलो असतो
!
.

'"" - हिरव्या हिरव्या झाडावरून - ""' (बालकविता)

हिरव्या हिरव्या झाडावरून    
हिरवा हिरवा पोपट सांगतो ,  
"लाललाल माझ्या चोचीतून    
विडा पानांचा छान रंगतो" ..

वाळवंटात पाणी शोधत
सगळीकडे फिरती मान ,
उंट पळवी शहाण्याला
लांबच लांब करुनी मान ..

उड्या टणाटण मारताना 
सशाचा डोळा लुकलुकतो
गवताची सळसळ ऐकून    
ससोबा घरी धूम ठोकतो ..

उलट्यासुलट्या कोलांट्या
झाडांच्या फांद्यांवरुनी , 
सर्कशीतला विदूषक जणू
दावी माकड खोड्या करुनी ..
.

तीन चारोळ्या -

बरे वाटले जातानाही 
मनास माझ्या खड्ड्यांतून-
सापडत होता रस्ताही 
थोडाथोडासा अधूनमधून..
.

बघतो, हृदय जागेवर आहे ?
काही क्षण मी श्वास रोखुनी ..
तुझ्याजवळ ते सुरक्षित आहे,
येते दुसऱ्या क्षणात ध्यानी ..
.

बोट धरुन चालण्यास शिकला 
तो रस्त्यावरुनी ज्या बापाचे-
हात धरुन घालण्यास निघाला
तो नाव वृद्धाश्रमी त्या बापाचे ..
.

आपल्याच पायावर धोंडा !


टकलावरून हात फिरवत निवांत बसलो होतो.
तेवढाच विरंगुळा बसल्याबसल्या !

कंगव्याने आपले लांबसडक केस विंचरत,
 बायको आरशासमोर आली..
पर्यायाने माझ्याहीसमोर .

न राहवून उत्सुकतेने-
 (कुठून अवदसा आठवली आणि-) मी विचारले -

" तुझ्या ह्या लांबसडक केसांचे रहस्य काय ? "

मान वेळावत, हुंकारत....
 ती आरशात पाहून हसत उद्गारली-
" रहस्य कसल आलय त्यात डोम्बलाच !
ज्याच्यावर ते उगवलेत, ते महत्वाचे आहे की नै ?
ते रोज वापरात आहे ना....!"
.

नाइलाज आहे

"एssss
माझ्यावरही
कर ना एखादी कविता.."

बालिश हट्ट

तरी  किती
पदोपदी तुझा..

आता तुझी 

समजूत  घालण्यासाठी,
अख्ख्खा शब्दकोशही
मला अपुराच पडेल..

वेगळी कविता
मी
काय लिहावी ग...

तू ......
म्हणजेच
मूर्तिमंत कविता ..

तुला हे पटतच नाही
माझा नाईलाज आहे !
.

दोन चारोळ्या

जनरेशन गॅप -

चिमणी-कावळे पहिल्यासारखे 
आता कुठेही पाहिले नाहीत 
चिऊ-काऊच्या गोष्टी सांगणारे 
आजी-आजोबाही राहिले नाहीत..
.

फूल नात्याचे -

नात्याच्या सुगंधी फुलाने
असे फुलत फुलत रहावे 
एखादी पाकळी गळाली तरी
तिने आसमंती दरवळावे ..
.

पोरांची जमली पावसाशी गट्टी - (बालकविता)

आकाश होते स्वच्छ निवांत
क्षितिजापर्यंत सकाळी शांत ..

तिकडून आले पांढरे ढग
इकडून काळे काळे ढग ..

"आम्हाला आधी जाऊ द्या"
"आधी आम्हाला जाऊ द्या" ..

धक्काबुक्की सुरू जाहली
झाला गोंधळ ढकलाढकली ..

केला सगळ्यांनी गडगडाट
सुरू सगळ्यांचा थयथयाट ..

भांडता भांडता रडू लागले
धो धो पाणी वाहू लागले ..

पोरेबाळे पाहू लागली
"पाऊस.. पाऊस" ओरडू लागली ..

गल्लोगल्ली धुमाकूळ तो
जो तो पावसात भिजायला पळतो ..

हिवाळ्यात जरी.. जरा उन्हाळा
मधेच घुसला हा पावसाळा ..

नव्हती सुट्टी.. शाळेला बुट्टी
पोरांची जमली पावसाशी गट्टी !
.

ढोल नगारा

कोण कोण येणार
काय काय मी करणार
तुम्हा सर्वांना
सांगून ठेवणार ..

नवरा माझा येणार
खोबरे मी खाणार
करवंटी त्याच्यासाठी
खवून ठेवणार ..

नणंद माझी येणार
चॉकलेट मी खाणार
कागद तिच्यासाठी
बाजूला ठेवणार ..

दीर माझा येणार
पेढे मी खाणार
खोके त्याच्यासाठी
जपून ठेवणार ..

सासू माझी येणार
केळी मी खाणार
साली तिच्यासाठी
सांभाळून ठेवणार ..

सासरा माझा येणार
जेवण मी करणार
ताट धुण्यासाठी
त्याच्यापुढे ठेवणार ..

आई बाबा येणार
स्वैपाक मी करणार
ताई दादालाही
बोलावून घेणार .. !
.

स्वामी समर्था, संकटहर्ता

स्वामी समर्था, संकटहर्ता
दुबळ्यांचा तू रक्षणकर्ता ..


"भिऊ नकोस,पाठीशी आहे"
नित्य वचन हे ध्यानी आहे ..


रात्रंदिन स्मरणात गुंततो
मनोमनी मी तुला वंदितो ..


माझे दु:खहरण तू करशी
मज आनंदी क्षणही देशी .. 


शक्य अशक्यासी तू करशी
अद्भुत लीला सहज दाविशी  ..  

उपकार तुझे मानु किती मी
अनंत जन्मी तुझा ऋणी मी .. !

.

कोंडमारा

बऱ्याच कालावधीनंतर 
आपण दोघे 
भेटल्यावर -
अलगद 
टिपून घेतोस आसवे, 
धुळीचे कण 
डोळ्यात गेल्याचे 
निमित्त दाखवून ..
जणू काही विशेष 
घडलेच नाही -

तुझ्या बाबतीत 
हे ठीक आहे ..

मी नाहीच 
आवरू शकत, 
माझ्या मनातला 
माझा कोंडमारा - 

तू  जवळ घेतल्यावर
वाहू लागतात ,

तुझ्या अंगावर 
माझ्या अश्रूधारा .. !
.

कसे करू स्वागता

नेहमीच्या डौलात
स्वत:च्या तोऱ्यात
निघालेली असते ती
निवांत माझ्या घरी ..
 
वर्दी देण्यासाठी
माझ्या सखीची
उतावीळ वारा पोचतो
आधीच माझ्या दारी ..

... अचंबित चेहरा तिचा
उल्हासित होत जाई 
हास्यासवे पाहुनी  
स्वागताची माझी तयारी ..


.

साजणे

वर्दी मिळता तुझी साजणे
गंध पसरला जाईजुईने ..


हळूच हसला कसा मोगरा
बघुनी मुखडा तुझा साजणे ..
 

पहा लाजली मनी अबोली
मान हलवते संतोषाने ..

तुझी लागता चाहुल आता
चाफा डोलतो आनंदाने ..

गुलाब झाला वेडा का तो
रंगुन गेला लालीम्याने .. 

प्राजक्ताने सडा टाकला 

श्वेत केशरी बघ रंगाने  ..

निशिगंधाचे भान हरपले
झुलतो आहे बेहोषीने ..

गुलमोहर ग आला फुलुनी
पसरत आहे चार दिशेने ..

जास्वंदी झाली आनंदी
टवटवली ती हिरवी पाने ..   

ब्रह्मकमळ बघ सुखावले
बहुत दिसांच्या विश्रांतीने ..

गेली बहरुन बाग ही सारी
केवळ तुझिया आगमनाने ..


अद्भुत लीला सखे साजणे
जग फुलते बघ चैतन्याने .. 


निसर्ग सगळा हसू लागतो   
सखे साजणे, 
तू आणलेल्या श्रावणाने ..!
.

पुण्यास पाठी बांधून झाले - [गझल]

पुण्यास पाठी  बांधून झाले 
पापात माझे डुबकून झाले -

जगण्यात गोटे सोनेहि दिसले
नशिबात होते वेचून झाले -


माझ्या लढयाचे अप्रूप नाही
झुरळासही मी पकडून झाले -


ठरलेच होते जैसे जगावे
गोत्यात नाते झटकून झाले - 


आले यमाचे बोलावणे जर
आभार सगळे मानून झाले .. !

.

डस्टबिन

लग्न झाले .
प्रथेनुसार तो तिच्या ताटाखालचे मांजर झाला.
तरीपण थोडेफार भान ठेवू लागला.
तारतम्य बाळगू लागला.

एके सकाळी ती त्याला म्हणाली-
"स्वच्छता अभियान सुरू झाले .
आपणही हातभार लावू.
आपल्या घरातल्या जुन्या डस्टबिनला "वृद्धाश्रमा"त पाठवू ."

त्याने थोडा विचार केला .

नंतर तो म्हणाला -
" ठीक आहे.
माहेरी तुझ्या भावाला फोन करून विचार-
"तिथल्या डस्टबिनचीपण वाट लावायची आहे का"- म्हणून.
एकाचवेळी इथले आणि तिथले काम होईल !"

बुमरँग असे अचानक आपल्यावर उलटेल, 

असे तिच्या ध्यानीमनीही नव्हते ..

डस्टबिनचा विषय कोपऱ्यात पडून राहिला तो राहिलाच...... धूळ खात !


.

असे का होते -

असे का होते, समजत नाही
पण तसेच घडते, हे मात्र खरे ..

देवळात गेलो की,
कमीतकमी किंमतीचे
नाणे खिशातून निघते -

हॉटेलात गेल्यावर मात्र,
डिशच्या भावाचे
मूल्यमापन नसते ..

देवळात गेलो की
रांगेत उभा रहायला कुरकुरतो ..

हॉटेलात नंबर लावून
बाहेर मुकाट चुळबुळतो ..

देवळासमोरच्या भिकाऱ्याच्या थाळीत
त्याने अजीजीने मागितले तरीही
एक नाणे टाकायला
हात मागेपुढे पाहतो ..

हॉटेलसमोर दरवानाच्या हातात 

त्याने कडक सलाम ठोकला की,
दहाची तरी नोट
बिनधास्त मी टाकतो .. !
.

काही जमत नाही .. तरीही-

बोलायला मुळीच जमत नाही
कवळीही तोंडात टिकत नाही ..


चालायला नीट जमत नाही
हातातली काठी धरवत नाही ..

नात्यागोत्यातली रंगत नाही
रुसव्याफुगव्याची गंमत नाही ..


वाचायला काही जमत नाही
नाकावर चष्माही रहात नाही..

रागवायला आता जमत नाही
ऐकायला कुणाला फुरसत नाही ..

इकडतिकड पाहिल्याशिवाय करमत नाही
डोळ्यांना पहिल्यासारखं दिसत नाही..

कुचूकुचू काहीच जमत नाही
कानांची साथही मिळत नाही ..


बसायला कोणी फिरकत नाही
बोलवायची आता हिंमत नाही..

सुुुसंवाद मुुुळी करवत नाही

झोपेची गोळी सोडवत नाही..

मरायला काही जमत नाही
जगायची आशा सुटत नाही ..
.

अजुनी बसून आहे

(चाल- अजुनी रुसून आहे, खुलता कळी खुले ना )

अजुनी बसून आहे
गुंता मुळी सुटेना
उघडे तसेच फेस्बुक
लॉगौट.. मन धजेना ..

मी फेस्बुकासमोरी
फेस्बुक-अॅडिक्ट आहे ..
मी हेच सांगताना
रुसुनी कधी बसावे
मी का इथून उठावे
समजूत का पटेना
धरसी अजब अबोला
तुज मौन सोडवेना ..

का पोस्ट मी लिहावी
चर्चाहि होत आहे
मेजवानी वाचका त्या
जाणून उत्सुकाहे
काही अटीतटीने
कुढता अढी सुटेना
कॉमेंट ये स्टेटसला
ऐसी स्थिती इथे ना ..

हा गूढ काही घाव
अन्फ्रेंडचाच रंग
कॉपीस खूप वाव
करण्यात होत गुंग
नावाविना कसा हा
बघ पोस्टतो कळे ना ..

अजुनी बसून आहे
गुंता मुळी सुटेना ........
.

तीन चारोळ्या -

शरणागत त्या झोपेला 
मिटू पाहती हळू पापण्या-
तयार होउन बसले ते 
स्वप्नपाखरू झडप घालण्या ..
.

मांडला बाजार रुपयांचा 
भावनेला कोण हो पुसतो -
माज पैशाचाच असतो 
मान आपोआप तो मिळतो..
.

मोजत बसलो आहे सखे
नभातली एकेक चांदणी -
कधी उगवणार तू ग सखे 
जीव लागला आहे टांगणी..
.

चारोळ्या ---

दोन थेंब पावसाचे पडले 
खेळ बघा नशिबाचे घडले -
बने एक मोती पानावर
दुसरा पडे तो चिखलावर ! "
.

दिसला रस्ता जिन्यात कोपरा 
पिचकारी मारून थुंकायचेच-
पुढाऱ्याचे तेवढेच अनुकरण 
अनुयायांनी पण करायचेच..
.

दहा तोंडे केवळ रावणाला 
शोभली होती खरी-
परनिंदेसाठी तीही मला 
पडली असती अपुरी..
.

दु:खे जेव्हा वाटत होतो 
एकही याचक दिसला नाही-
सुख वाटण्यास उभा राहिलो 
एकही दु:खी उरला नाही ..
.

दिली फेकुनी तलवार 
लावली लेखणीस धार -
होते शहाणे जे थोडेफार 
झाले शब्दांनीच ठार..
.

जीवन

हसून घ्यावे
रुसून घ्यावे
चार दिसाचे
हे तर जीवन

कुढत रहावे
सडत रहावे
पिडत रहावे
नकोच जीवन

छंदात रहावे
वंदित रहावे
धुंदीत रहावे
क्षणैक जीवन

प्रेम घ्यावे
प्रेम द्यावे
वैर शमावे
दुर्मिळ जीवन

शांत रहावे
निवांत रहावे
खंत न करता
जगावे जीवन

गाणे गावे
खाणे खावे
जगणे जगावे
हे तर जीवन ..

.

आली दिवाळी


छ्या ! ह्या बायकोने नसतीच आफत आणली की हो !
आज सुट्टीचा दिवस .
वाटल काही तरी मस्त मस्त खायला मिळेल.

पण कुठलं काय नि पिठलं बी न्हाय !

आज तिने हट्टच धरला -
 "मी पण आजपासून फेसबुक वाचणार बर का हो तुमच्याबरोबर !"


मी झिडकारून म्हटले -
"अग, काही विशेष नसते ग ह्या फेस्बुकात !"

ती उसळून म्हणाली- 
" तुम्ही तसेच म्हणणार, हेही माहीतच होत मला !
पण मला सांगा- आता रोज कुणीतरी तुमची मैत्रीण 
हॉटेलातले चकली, शेव, अनारसे, करंजी, निरनिराळ्या लाडूचे फोटो टाकणार की नाही फेस्बुकावर.... 
आणि ते 'घरी केलेले' म्हणून बजावत फुकटचा टेंभा मिरवणार ना ?
तुम्ही ते मिटक्या मारत,
 "वा वा ! छान ! खमंग हं ! मस्त मस्त ! हौ स्वीट !" असे खोटे खोटे का होईना म्हणत..
मनांत खात बसणार तासनतास !
मी पण तुमच्याबरोबर इथेच बसून राहणार आणि खाणार ! 
आत मी मेली एकटीच मरमर किती करत बसू हो ?"

मुकाट्याने लॉगौट केले आणि-
 लाडू वळायला तिच्या मदतीला गेलो !
.

पाच चारोळ्या -

'का रे भुललासी वरलिया रंगा -'
गोऱ्या रंगावर कातडीच्या
तिच्या का पाघळलो मी - 
काळ्या रंगाच्या मनाची 
शक्यता का विसरलो मी ..
.

'तरबेज -'
गाठोडे अनुभवांचे पाठीशी 
पक्के बांधून ठेवले -
डळमळली जीवननौका कधी 
विपरीत काही न घडले ..
.

'खट्याळ वारा -'
गालावर बट तव केसांची
मज आवडते भुरभुरणारी -
खट्याळ वारा सामील होई 
झुळूक पाठवत हुरहुरणारी ..
.

'मित्र-'
गुलाबाचे फूल द्यायला 
धडपडतात सगळेच मित्र -
काटा टोचू नये म्हणून
धडपडतो तो खरा मित्र !
.

गनिमी कावा -
गनिमी कावा छानच जमतो 
नजरेचा वार मी जेव्हा करतो -
प्रतिकारास्तव पापणी झुकवुन 
ढाल तुझी ती जेव्हा बघतो ..
..

सात चारोळ्या -

मोह -
अशीच अमुची "बाई" असती
सुंदर रूपवती 
धुणीभांडी मी केली असती
घुटमळून  भवती !
.

अनिवार्य-
असो हिवाळा वा पावसाळा
तुझी सोबत सखे, अनिवार्य का -
गुलाबी थंडी वा चिंब भिजणे
आठवण होणे अनिवार्य का..
.

जीवनगाणे -
असतेस दु:खी जेव्हा तू
गीत हुंदक्यांचे ऐकतो -
हसतेस जेव्हा जेव्हा तू
मनातून सूरही लावतो ..
.

अपशकून -
अंधश्रद्धा उखडण्यासाठी 
जेव्हां जेव्हां मी तळमळतो
दारासमोर आडवे मांजर 
 मनात का मी कळवळतो !
.

सखीवर सरी -
अंगाखांद्यावर मी तुझ्या 
खूप आता खेळणार आहे -
पावसाच्या सरी होऊन 
खूप तुला छळणार आहे ..
.

महाआळशी -
'असेल माझा हरी' म्हणत 
बसला तसाच खाटल्यावरी -
पडला खाटल्यावरून तरी
अजून हरीवर श्रद्धा धरी ..
.

रुसवा -
असून माझ्याजवळी का 
प्राजक्ताचा रुसवा इकडे - 
हलवत अपुल्या फांदीला 
फेकतो फुले शेजारी तिकडे ..
.

काव्यरूप

सकाळी सकाळी 
मनातल्या भावना 
ओतल्या कागदावर 
पसरले शब्द ..

काही अर्थपूर्ण 
बोजड अवघड 
काही निरर्थक 
उनाड उनाड ..

काही आवरले 
काही सावरले 
जरासे साकारले 
जरासे विखुरले ..

वा वा सुंदर
काही प्रकटले 
एकदम भिकार 
काही सटकले ..

अक्षरे तीच 
शब्दही तेच
मागेपुढे रचले 
काहींना पचले ..

वेगळे तन मन 
वेगळ्या भावना 
जसे ज्याचे मनरूप 
तसे भासे काव्यरूप  ..
.

त्या गेंड्याची दोन पावले


(चाल -  या डोळयांची दोन पाखरे ..)

त्या गेंड्याची दोन पावले, 

फिरतील तुमच्या भवती -
पाठलाग ती सदैव करतील, 
फक्त मताच्यासाठी .....

वर्तन तुमचे, हात असे हो 

त्या गेंड्याचा थारा 
सहवासातून हवाच त्याला, 
नित्यच तुमचा नारा   
तुमचा परिचय त्यास हो आंदण, 
बिलकुल मताचसाठी ..    

भाव देतही असतील काही, 

पैसा अडक्यातुनी
एका मताचसाठी तुमचे 
धरतील कर दोन्ही      
आहेत डोळे, क्षणैक प्रीती, 
ते तर खुर्चीवरती ..  

.

संसार


चहा पिणे झाल्यावर, 
माझा कान दूर असल्याने, कपाचाच कान धरून, 
तो टेबलावर आदळत, 
बायको धुसफुसत म्हणाली-
" ह्या दिवाळीला मला एखादा दागिना करायचा-"

मी शांतपणे म्हणालो - " उद्या बघू !"

ती पुढे म्हणाली- " निदान नवी पैठणीतरी घ्यायची-"

बशी हळूच खाली ठेवत मी म्हटलं - " उद्या बघू !"

तिने मधेच विचारले- "आज हॉटेलात जाऊ या का ?" 

त्यावर पुन्हा माझे उत्तर - "उद्या बघू !"

ताडकन उभी राहत बायको उद्गारली -
"प्रत्येकवेळी माझ काम उद्यावरच का ढकलायला बघता हो ! 
अस सारख सारख ऐकत रहाण्यापेक्षा, 
घरातून आजच कुठेतरी निघून गेलेलं काय वाईट ? "

तिच्याकडे पाहत, मी पटकन म्हणालोच-
"असं म्हणतेस ? 
एखाद्या चांगल्या कामाला नाही कसे म्हणू ग !
चल, माहेरी सोडू का तुला... 
आज आत्ता ताबडतोब ?
पण, नंतर ओरडू नकोस हं...
आता कसं उद्याचं काम आजच उरकलं म्हणून !"
.

आलीया भोगासी


नेहमीप्रमाणे मी आपला फेस्बुकात डोके खुपसून बसलो होतो .

अचानक मागे लक्ष गेले ..

बायको आपल्या नाकपुड्या फुगवत ,
तणतण करत , धुसफुसत ,
इकडे तिकडे येरझाऱ्या घालत असलेली दिसली ...!

मी तिच्याकडे पहिले, हे तिने पाहिले ... 

आणि तिने बॉम्बस्फोट केला -

" झाले का हो त्या फेस्बुकावर तासभर,
रेखाचे फोटो पोटभर न्याहाळून/लाईक करून/कॉमेंट करून/शेअर करून एकदाचे..?
चला आता.. 
आज माझ्या वाढदिवसासाठी साडी आणायची कबूल केल होत ना ?
माझ्याच वाढदिवसाची आठवण नेमकी राहत नाही तुम्हाला .."

पाकिटातले एटीएम कार्ड चाचपून-
मुकाट्याने "बिचाऱ्या नवऱ्या"ची भूमिका पार पाडायला,
मला सज्ज व्हावेच लागले शेवटी !

.

चारोळीमय जीवन


परवा कोजागिरीच्या दिवशीची गोष्ट.

बायको तिच्या स्वैपाकाच्या नादात.

मी काहीतरी खरडायच्या माझ्या नादात .


बायको आतून ओरडली-
"अहो, सात-आठ चारोळ्या पाहिजेत मला !"

मीही मान डोलावतच आत गेलो आणि-
माझी चारोळ्यांची वही पुढे करून म्हणालो-
" कुठल्या....सांग. एकापेक्षा एक छान आहेत !"

उलट उसळून ती म्हणाली -
" फाडा ती वही आणि घाला ह्या गरम गरम दुधात ,
चांगले टेस्टी लागेल तुम्हाला ते -
रात्री कोजागिरीच्या  चांदण्यात बसून प्यायला !"


माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला.... 
तिला त्या समोरच्या बरणीतल्या 
चारोळ्या हव्या होत्या ! 
.

टीकाकारच तो

सुचले काही
भर भर

खरडले काही
खर खर

नजर टाकली
वर वर

जरा जाणली
थर थर

नीट लिहिली
झर झर

पुन्हा वाचली
सर सर

उगाच केली
मर मर

चक्कर आली
घर घर

हृदय कापले
चर चर

त्याने फाडली
टर टर

.

मी कवी आहे -

" मी कवी आहे -" ही बातमी सगळीकडे पसरत आहे
ओळखीचाही ओळख माझी आता का विसरत आहे ..

माझ्या दिशेने येणाऱ्या मित्रांना मी थांबवत आहे
जमेल तेथे जमेल त्याला माझ्या कविता ऐकवत आहे .. 

'तो पहा-- कवी आला..' ऐकून जो तो घाबरत आहे 
मला पहाताच उलट्या दिशेने पटकन का पळत आहे ..

येणारा जाणारा मला बघून हात खिशात घालत आहे
कापसाचे दोन बोळे काढून आपल्या कानी कोंबत आहे ..

जिच्यावर प्रेमकविता करायला कधी न मी कंटाळत आहे  
हल्ली तीही दूर सरकते बोलण्यासपण टाळत आहे ..

"माझा पहिला काव्यसंग्रह"- मी जाहिरात करत आहे   
विक्रीसाठी दारोदारी उंबरठेही झिजवत आहे ..

मी समोर दिसताच जो तो आपले पाकिट चाचपतोय  
जमलेच तर रिकामे पाकिट उघडून मला दाखवतोय ..

माझी चाहूल लागताच आंधळा भिकारी दचकत आहे
आपला वाडगा अथवा थाळी पुन्हा पुन्हा चाचपत आहे ..  

लेखक, विडंबन, गझलकार अंतर राखून चालत आहे  
तुच्छतादर्शक नजरेनेच मला पाहतो वाटत आहे ..

उधारीच्या भीतीने चहावाला नजर चुकवतोय  
येताजाता आदबीने रद्दीवाला नमस्कार करतोय .. 

पाहुणे, मित्रमंडळाची वर्दळ बरीच रोडावत आहे
एकांतात बसून मी एकेकाला आठवत आहे ..

दुरावलेला दोस्त मुद्दाम जवळ बसून सांगत आहे 
वरचेवर मी काटकुळा तर बायको जाड दिसत आहे ..

चहा फराळास बोलावलेला यायला नकोच म्हणत आहे      
बायको खुषीत आनंदाने टीव्हीसमोर बसत आहे .. !
.

तू तिथ मी

दोन वर्षे झाली होती लग्नाला .
सुट्टीचा दिवस होता. 

दुपारचे दोन वाजून गेले होते.
जेवणाचा पत्ता अजूनही नव्हता.

रीतीरिवाज, प्रथेनुसार नेहमीचे-

 आमचे नवराबायकोत भांडण सुरू झाले.

मी त्राग्याने विचारले,
" तुला सुट्टीच्या दिवशीच कसा उशीर होतो ग स्वैपाकाला ?
आता जेवायला मी घरात नाही थांबत.
बाहेर हॉटेलातच जेवून येतो. "

बायको चट्कन म्हणाली,
" दहाच मिनिटे थांबता का ? "

मी उत्सुकतेने पण चिडूनच विचारले,
" दहाच मिनिटे ? आणखी दहा मिनिटात तू स्वैपाकाचा असा काय उजेड पाडणार आहेस ग ? "

दुप्पट आवाजात, 

पण बायको ठामपणे ओरडली-
" माझ्या स्वैपाकाचा मी उजेड पाडीन,

 नाही तर अंधार !
पण तुम्हाला मी कशी बरी जाऊ देईन,
बाहेर हॉटेलात
एकट्यालाच जेवायला ?  थांबा -
दहा मिनिटात मीही तयार होते...

आणि तुमच्या बरोबर हॉटेलात जेवायला येते ! "
 

.

सात पावलांच्या वचनात

तुझा हात माझ्या हातात
माझे डोळे तुझ्या डोळ्यात
दोघे आपण मिठीत निवांत
प्रीत गुंतवून एकमेकात..

तुझे मन माझ्या विचारात
माझे मन माझ्याच विचारात
भविष्य आपले मनामनात
क्षणोक्षणी राहू आधारात..

चुका क्षम्य म्हणे युद्धात
चुका क्षम्य म्हणे प्रेमात 
चुकायचे नाहीच जीवनात
विचार दोघांच्याही मनात..

दोघांची एकमेकांना साथ
अतूट ठेवायची बंधनात
चालणे आहे आता सुखात   
सात पावलांच्या वचनात .. 

आजचा रंग - गुलाबी

गुलाबी साडी अंगावर
गुलाबी ब्लाऊज साडीवर
गुलाबी टिकली कपाळावर
गुलाबी गुलाब बॉबकटवर
गुलाबी रूज गालावर ..

सगळा सगळा मामला- 

आपल्या गुबगुबीत गुलाबी अंगभर,
वेवस्थित जमलेला बघून...
आपल्या गुलाबी ओठांवर,
गुलाबी लिपस्टिक फिरवत ती आरशात बघत होती ..

सकाळी सकाळी त्याने बायकोला विचारले-
" अग, तू शाळेत जाऊन,

त्या स्वच्छता अभियानात भाग नाहीस का घेणार ? "

पन्नास पादत्राणातून गुलाबी जोड शोधून,

पायात सरकवत,
ती उत्तरली-
" त्यासाठीच तर निघालेय ना !
पण आता तो मेला गुलाबी झाडू
नेमका ह्यावेळेसच शोधायचा म्हंजे..........!"
.

आनंद लुटू अवघेजण

आज पहाटे पहाटे साडेचार वाजता साखरझोपेतून अचानक जाग आली.

नेहमीप्रमाणे फेसबुकाचे तोंड न पाहता वेगळे काहीतरी करायचे ठरवले.

मोबाईल घेतला.
हेडफोनचे एक टोक त्यात खुपसले .
दुसरी दोन टोकं माझ्या दोन कानात .

गाण्यांचा विभाग शोधला आणि यादीवरून बोट फिरवले.
माझे डोळे झाकून ठरवले.
कुठल्याही एका गाण्यावर बोट थांबू दे.
ते प्रथम ऐकायचे......

आणि काय सांगू मित्रहो -

लता आणि भीमसेनजी माझ्या कानात आपले प्राण आणून गाऊ लागले.
जणू काही माझ्या एकटयासाठीच.

अहाहा .. आधीच पहाटेची शांत वेळ आणि कानात हे गाणे ऐकायला ...

...." बाजे रे मुरलिया बाजे रे
अधर धरे मोहन मुरली पर
होंठ पे माया बिराजे... "

तुम्हाला सांगितल्याशिवाय कसा बरे राहीन ..

"आनंद लुटणे" म्हणजे आणखी दुसरे काय असते हो ?
 

.

चैन बेचैन

महिनाअखेर सुरू झाला .
मध्यमवर्गाची "चैन" आठवली .

पगाराच्या दिवशीचा पहिला आठवडा ....
खिशातल्या नोटा बाहेर दाखवत,
दुनियेला फाट्यावर मारत,
मस्त मजेत खाऱ्या काजूवर ताव मारणे .

दुसरा आठवडा.... पुढचा हिशेब आठवत,
किसमिसाचे तोबरे भरणे .

तिसरा आठवडा-
इकडे तिकडे बघत, हळूच पुडीतले शेंगदाणे मोजत चरणे ...

आणि...................

शेवटच्या आठवड्यात -
पोरांच्या बरोबरीने जिभल्या चाटत आवडीने लेमन गोळ्या चघळणे !

खरय ना ?
.

आठ चारोळ्या -

'तुझे असून तुझपाशी -'
सगळीकडे शोधत असतो
जेव्हा गुलाबाची फुले लाल 
 त्यावेळीच नेमके दिसतात  
लालीने तुझे फुगलेले गाल !
.

'ज्ञान सांगे लोकाला -'
सांगणार आहे तो आता  
ज्ञान लोकांना दिवसभर  
म्हणून शोधत बसला आहे 
आपला रुमाल साऱ्या घरभर !
.

'संसर्गी हीरो -'
सावलीतही गॉगल घालत 
हीरो बनावयाला  गेलो
' डोळे आले नाहीत माझे - '
सांगत घामाघूम झालो !
.

'कोडे -'
साधा साधा दगड
एवढे घाव सोसून देव बनतो -
माणूस एवढे घाव
सोसूनही "माणूस" का न बनतो ..
.

'मतलबी -'
स्तुती ऐकायला कसे
कान टवकारणे जमते हो -
कौतुक करायलाही तसे
तोंड पुढे येऊ द्या की हो !
.

'शेरास सव्वाशेर -'
सिंह असलो म्हणून काय झाले
उगाच "गैरसमज" करून घेऊ नका -
माझ्याही गुहेत "सिंहीण" आहे
तिच्यापुढे माझी थोरवी गाऊ नका ..
.

'आई -'
सामर्थ्य स्त्रीचे 
जाणून मी आहे -
जगातली एक स्त्री 
माझी आई आहे ..
.

'व्यर्थच -'
सुख म्हणजे काय 
विचारत गेलो घरोघरी -
दु:खातच ते रमलेले 
सारे दिसले घरोघरी ..
.

कवितेचा मोर

कवितेची भट्टी जमली मजला
पाव किलो "श्वास" गोळा केला ..

अर्धा किलो "यातना" त्यात ओतल्या
पाऊण किलो "वेदना"ही मिसळल्या ..

एक किलो "जखमा" शोधून ठेवल्या
दीड किलो "मलमपट्ट्या" वर लावल्या ..

दोन किलो "प्रेम" हळुवार साठवले
अडीच किलो "अश्रू" त्यात गोठवले ..

तीन किलो अशुद्ध, चार किलो शुद्ध
रांगेत ठेवले एक मीटर शब्द ..

एवढा मसाला उत्साहाने जमवला
थोडाही कंटाळा नाही मी केला ..

रसिक/अरसिक थोडे आले समोर
नाचवला माझ्या कवितेचा मोर .. !
.

'विरोधाभास -'

एखाद्याने म्हटले 'अरे '
दुसरा नक्की म्हणतो 'का रे '..

एक आणतो बासुंदी घडा
दुसरा टाकतो मीठखडा..

एखादा 'वा छान ' म्हणतो
दुसरा शेरा 'भंकस ' हाणतो ..

एक आनंदे टाळ्या वाजवी
दुसरा बंद पाडण्या वाजवी..

असे एखादा 'किती छानसा '
दिसतो दुसरा 'असातसा '..

'देव ' एका दगडाचा बनतो 
मात्र दुसरा 'दगड 'राहतो..

सूरत नियत नको एकसमान
पारखावे कैसे साधू-सैतान..!

.

बूमरँग

बातमी वाचली..
आणि बायकोच्या ज्ञानात थोडीशी भर घालावी म्हणून,
मी घाईघाईत स्वैपाकघरात डोकावलो.

बायकोचे दोन्ही हातानी धबाधब कणिक तिंबणे चालू होते.
एका बाजूला लाटणे, दुसऱ्या बाजूला पोळपाट होता. 
सावध पवित्रा आणि सुरक्षित अंतराची काळजी घेऊन,
मी तिला म्हणालो-

" अग, हे बघ !
आपल्या इस्रोने 

त्या कोट्यावधी किलोमीटर अंतरावरच्या मंगळ ग्रहावर,
यशस्वीरीत्या यानाची पाठवणी केलीय आणि मंगळाची माहिती आणली,  बरं का ! "

आपले कणिक तिंबण्याचे कार्य यशस्वीरीत्या चालूच ठेवत,
बायकोने प्रत्यक्ष घाव न मारताही,
एक शाब्दिक तडाखा मला हाणलाच -

" तुम्हीच बघत बसा ! जग कुठल्या कुठे चाललय .
तुम्हाला मेलं साध, 

अर्ध्या फर्लांगावरच्या मंडईत चालत चालत जाऊन,
कोथिंबिरीच्या चार काड्या आणायचे किती जिवावर येतंय ! "

मी खालमानेने आणखी हाल नकोत,
या सूज्ञ विचाराने खालमानेने हॉलमधे परतलो .


.

काटा रुते कुणाला

मी फूल तोडण्यासाठी
हलवले जरा फांदीला..
" हळूच सांभाळून रे.."
आवाज फुलातून आला -


दचकलो.. हाय..थोडा मी ,
बोटातच घुसता काटे..

हुंदके फुलाचे काही
टपकले पाकळ्यांवाटे ..
.

बिन पाण्याने

श्रावणानंतरचा रविवारचा दिवस,
निवांत दिवस !

डोक्यावर आणि हनुवटीवर केसांचा भारा वाढलेला...
म्हटलं चला-
आज सगळा भार उतरवून टाकूया !

केसांची वाट लावायची ठरवल्याने,
पावलांनी आपोआप केशकर्तनालयाची वाट धरली

नाभिकमित्राने बाटलीतून पाण्याचा मस्त फवारा उडवला....
वाटलं....
बहुतेक आसारामकडे होळी साजरी करून आला असावा !

डोक्यावरच्या केसांची वास्तपुस्त झाल्यावर,
 त्याने गमतीने विचारले,
"साहेब, दाढी पाण्याने का बिनपाण्याने ? "

मी उत्तरलो -
" घरी आणि ऑफिसात,

 आमची बिनपाण्याने होतेच -
निदान इथे तरी पाणी वापरा ! "
.

आम्हाला जमणार नाही

दारिद्र्यात खितपत पडणे
आम्हाला जमणार नाही..

सत्ता पद खुर्ची सोडणे
आम्हाला जमणार नाही..

सत्यअहिंसाशांती रुचणे
आम्हाला जमणार नाही..

शिष्टाचार पाळणे कधी
आम्हाला जमणार नाही..

सुसंस्कृत सदाचारी असणे
आम्हाला जमणार नाही..

घोटाळ्यावाचून जगणे
आम्हाला जमणार नाही..

भाषणात आश्वासन गाळणे
आम्हाला जमणार नाही..

रात्री हेवेदावे दिवसा एकी
आम्हाला जमणार नाही..

लांगूलचालन सोडणे कधी
आम्हाला जमणार नाही.. !
.

दोन चारोळ्या

पाऊसच.... पण-

आवडतो तो पाऊस सखे, 
आभाळातुनी खळखळणारा -
मुळीच दावू नकोस मज तो 
तव नयनातुनी ओघळणारा . .
.


निंदकाचे घर नसावे शेजारी -

आवड प्रत्येक निंदकाची 
जगाच्या पाठीवर आगळी वेगळी - 
दु:ख जाणवता शेजारी 
त्याच्या मनात सुखास उकळी . .
.

घरोघरी


मी बर माझ घर बर
कशाला नसती उठाठेव
घरात करत बसाव
निवांत आपल देव देव ..

तुमच तुमच्यापाशी
आमच आमच्यापाशी
कशाला करायची हो
इतरांची नसती चौकशी .....

आलेच हं दोन मिनिटात
शेजारच्या की-होलात डोकावून
डोळे जरा लावून अन
कान थोडे भिंतीला लावून ..

हीच बोंब घरोघरी -
म्हणायची नेहमीच घाई
....आमच्या तरी कधी घरी
अस्स काही नसत बाई .. !

.

पैज

बायको माहेरी गेली की, 
माझ्या अंगावर काटा येतो.
(....सासरी असली की गुलाब बहरतो, 

हे वेगळे सांगायलाच हवे काय !)

जुन्या मैत्रिणी भेटल्यामुळे,
ती माहेराहून येताना बरोबर हमखास 

काहीतरी नाविन्य घेऊन येतेच .

परवा गेली होती आणि येताना 

"पैज" नावाचे नाविन्य घेऊन आलीच !
उठता, बसता, चालता, बोलता, 

हलता, डुलता, खाता , पिता ....
प्रत्येक गोष्टीतून ..
पैज लावण्याची नवी खोड तिला लागली .

मी चिडूनच रागावत तिला म्हणालो-
"अग, सारखी सारखी काय पैज लावतेस ?"

ती त्यावर उत्तरली --
"बरं बाई,राहिलं! यापुढ कध्धी 

पैज लावणार नाही, मग तर झालं !"

मी उलट विचारले -
"हे तरी कशावरून खर समजायचं मी ?"

हसत हसत ती म्हणाली -
"कशावरून म्हणजे ?
मी सांगतेय ना म्हणूनच !
अगदी खोटं वाटत असलंच माझं म्हणण तर...
... लावता का पैज ? "
.

आयुष्याची तब्येत

एखाद्या सुट्टीदिवशी-

चल ग,
जरा बागेत फिरून येऊ.
जाम कंटाळा आलाय.
आठवड्यात काम, काम, काम !
मागची सुट्टीही तशीच गेली-
थोडस फ्रेश होऊन येऊ . .
बर वाटेल बाहेरच्या वातावरणात ....

नको रे .
आज गुरुवार आहे.
आज माझा उपास आहे .
मंदिरात जाऊन येऊ.
उशीर लागला तरी हरकत नाही,
मागच्या गुरुवारीपण,
जमलेच नव्हते ना आपल्याला जायला तिकडे !

...... कुरबुर आणि मनस्ताप वाढल्यावर,
जेवणाच्या वेळा अयोग्य झाल्या तर ,
आयुष्याची तब्येत

 कशी जपणार ही दोघं भविष्यात ?
.

माणसातला देव

बऱ्याच दिवसांनी तो आपल्या मित्राच्या घरी आला होता.

"काय रे, आज कशी काय वाट चुकला इकडे ?" - मित्राने विचारले.

" आज शुक्रवार ना, संतोषीमातेच्या मंदिराकडे निघालो होतो.
म्हटल, आज निवांत आहे जरासा, मारावी चक्कर तुझ्याकडेही-"

 - तो थकल्या चेहऱ्याने म्हणाला.

गप्पाटप्पा झाल्या.

चहानाष्टापाणी झाले.

मित्राची म्हातारी, थकलेली आई बाहेर आली.

तिच्याबरोबरही त्याने दोनचार घरगुती गोष्टी शेअर केल्या.

तिच्या पायावर डोके टेकवून,
"बराय येतो, काकू." - असे म्हणत, तो आल्या दिशेने परत निघाला.

मित्राने पृच्छा केलीच- "अरे तू तर संतोषीमाता मंदिराकडे जाणार होतास ना ?
मग परत घराकडे ...?"

तो हसत हसत उत्तरला-
"तुझ्या घरीच आत्ता संतोषीमातेचे दर्शन घेतले ना.
खूप बरे वाटले.
पुरेसे आहे तेवढे !"
.

उपमा

माझ्यासमोर बसलेल्या,
 त्या रसिकाच्या एका हातात माझे पुस्तक होते...
आणि -
पुढ्यातल्या मेजावर उपम्याची बशी होती !

तो रसिक अचानक माझ्याकडे
आपली निर्विकार नजर टाकत उद्गारला -
"वा, वा... काय छान उपमा आहे हो !"

- मी अंमळ माझी कॉलर ताठ करून, 

सावरून बसलो.

पण -

पुस्तकातील मी लिहिलेली एखादी उपमा वाचत वाचत तो पुटपुटला..
की तोंडातल्या उपम्याचा घास चावत चावत पुटपुटला.......

मला कळायला काहीच मार्ग नव्हता !
.

नऊ चारोळ्या -

टू इन वन -
आज शुक्रवार आहे, म्हणजे
देवळात 'ती'ही असणार आहे -
देवळात आता निघावे म्हणतो 
जमल्यास.. देवीदर्शनही घेणार आहे !
.

यादे -
असता दूरच्या प्रवासात मी 
चमचमली नभी एक चांदणी -
बस्स ! क्षण एकच पुरेसा तो 
दाटून आल्या तुझ्या आठवणी ..
.

आशा उद्याची-
आज स्वप्नात आलीस सखे 
बरे वाटले नक्कीच.. त्यामुळे -
उद्याचा पूर्ण दिवस, पुन्हा 
रात्रीच्या आशेने छान.. त्यामुळे ..
.

अबोली-
ओळख नुकतीच तिची होता 
व्याख्यान तिचे तासभर ऐकले -
कंटाळून नाव मी पुसता 
"अबोली" उत्तर कानावर आले ..
.

सितारे कागजपर -
आकाशभर पांढऱ्याशुभ्र मनमोहक चांदण्या
निळ्या आकाशात,वर चमचमत आहेत -
पांढऱ्याशुभ्र कागदावर तुझ्या मनभावक चारोळ्या
निळ्या अक्षरात, खाली चमकत आहेत ..
.

जित्याचे खोड-
आयुष्याच्या सहाणेवर 
दु:खाचे खोड उगाळू किती -
वास नाही झीजही नाही 
गंधासाठी कुरवाळू किती ..
.

नशीबच फुटके -
आयुष्यवृक्षाला माझ्या
दु:खफळांचा बहर ये नामी-
देवही देई कधी ना हमी
सुखफळ किडके निघे नेहमी..
.

प्रारब्ध  -
ओझे काट्यांचे लेऊन 
डुलती फांद्या आनंदाने - 
ओझे प्रारब्धाचे घेऊन 
जगती माणसे वैफल्याने ..
.

दंश -
ओळखणार कसा नाही मी 
पाहिल तुला जरी मी दुरून- 
पाठीवरच्या केसांची ती 

नागिण कधीच गेली डसून..
.

ताटाखालच मांजर

सकाळी सकाळी एका हातात चहाचा कप -
आणि दुसऱ्या हातात इंग्रजी पेपर धरून,
बायकोसमोर उभा होतो.

बायको इंग्रजीत शिजलेली- पण मराठीत एकदम कच्ची !
ती कधी नव्हे ते, "मराठी नॉव्हेल" वाचायचा "प्रयत्न" करत होती.

बायकोने अचानक पुस्तकातून आपली नजर काढून -
माझ्याकडून रोखून पाहत,
मला विचारले-
"अहो, 'ताटाखालच मांजर' म्हणजे काय हो ? "

मला जोराचा ठसका लागला,
हातातला पेपर निसटून खाली पडला...
- आणि कपातला सगळा चहा त्या इंग्रजी पेपरवर सांडला.
(.....माझ्याबद्दलची बातमी सर्व इंग्रजानाही कळली की काय ?)

मी खाली पाहत, अंगठ्याने फरशी टोकत उद्गारलो -
"आज्ञाधारक नवऱ्याला, बायकोच्या 'ताटाखालच मांजर' म्हणतात !"

माझं म्हणणं बायकोला पटलं !
(- नको त्या गोष्टी लगेच कशा काय पटतात, ह्या बायकांना देव जाणे.)
आणि तिने पुन्हा आपली दृष्टी पुस्तकात खुपसली.

मी माझी नजर पोतेरे शोधण्याकडे वळवली ..........
.

सवय दु:खाची

का रे देवा, 
असे मला
दु:खाच्या "सीटबेल्ट"ने
माझ्या जीवनरथात
जखडून ठेवले आहेस-
मी चुकून कधीतरी
सुखाच्या खाईत
लोटला जाईन... म्हणून ?
इतकी काळजी नकोच,
मला जागोजागी
उचक्या लागतात,
दु:खाच्या आठवणींच्याच !
दु:ख
इतके पचनी पडत आहे....
चुकून सुख वाट्याला आले,
तरीही
मला भीती वाटत असते
ती अपचनाचीच !
.

सहा चारोळ्या -

'नसते कौतुक -'
का सूर्याचे कौतुक करता 
फक्त "दिवसा" प्रकाश देतो -
रात्री उगवुन जर दाखवले 
तरच मी शाबासकी देतो ..
.

'प्रेम-'
काय म्हणावे ह्या प्रेमाला
कधीही कुठेही वेळीअवेळी -
जडते बसते जुळते तुटते
मनामनांची अजब ही खेळी ..
.

'आम्ही खरे खवय्ये-'
कच्छी दाबेली बर्गर पिज्झा
यांवर तरुणतरुणींचा डोळा -
घरच्या कांद्याच्या थालिपिठावर
आवडे मज लोण्याचा गोळा ..
.

'असेही करावे कधीतरी-'
करण्यासाठी निंदा जनांची
उपयोग पाठीचा करू नका -
शाबासकीही वेळप्रसंगी
पाठीवर देण्या विसरू नका ..
.

'उन्हाचे मोल -'
किती हा उन्हाळा, म्हणत 
रिकामटेकडे लागले चडफडायला -
ओझी उन्हातही उचलण्यासाठी 
कष्टकरी लागले धडपडायला ..
.

'फुटके नशीब -'
करतो प्रामाणिक धडपड
जिवापाड मी हसण्यासाठी -
नशीब माझे करते गडबड 
कायम मी रडण्यासाठी ..
.
.