मुक्काम पोस्ट पोखरा (नेपाळ):
या शहरातील हॉटेलपासून थोड्या अंतरावर फेवा नावाचे एक तळे ऊर्फ जलाशय ऊर्फ सरोवर.
आम्ही सहाजण एक तासाची सहल करण्यासाठी एका नावेत बसून निघालो.
एका किना-याला एक छोटेसे मंदिर असल्याने,
देवदर्शनासाठी नावाड्याने तिथे दहा मिनिटे नाव टेकवली.
ह्याला विचारले -
"कोणता देव ?"
उत्तर आले नाही.
त्याला विचारले -
"कोणता देव ?"
उत्तर आलेच नाही !
कुणालाच देवाचे/देवीचे नाव माहित नाही !
त्या देवाच्या
हा पाया पडला,
तोही पाया पडला...
म्हणून नाईलाजानेच मग मीही,
काही दान तिथे न ठेवताच, त्या अनामिक देवाच्या पाया पडलो !
पण त्याच्या बाजूला,
आमचा नेहमीचा सगळीकडे असणारा "गणपतीबाप्पा" होताच.
त्याचे मात्र मी दर्शन मनोभावे घेतले .
मंदिराबाहेर, प्रथा रीतीरिवाजानुसार ,
एकमेकांचे फोटो काढण्याचे कार्यक्रम न विसरता मनापासून पार पाडले
आणि दहा मिनिटांनी घाईघाईत नावेत बसून परत निघालो.
चारपाच मिनिटांनी लक्षात आले की,
मी एकटाच मंदिराबाहेर चपला विसरून आलो आहे !
इतर पाचजणापैकी मंदिराबाहेर एकाने/एकीनेही
माझ्या चपला विसरल्याचे निदर्शनास आणले नाही.
(दुष्ट, स्वार्थी, आपमतलबी कुठले !)
त्या भ्रमणावस्थेत,
आमच्या नावाड्याने मंदिराकडे जाणाऱ्या दुसऱ्या एका नावाड्याला,
आपल्या भ्रमणध्वनीद्वारे माझ्या 'त्या' प्रसिद्ध पादुकांविषयी माहिती पुरवली.
अर्ध्या तासाने माझी पादत्राणे माझ्या पदकमलस्थानी विराजमान झाली !
एका देवाने तसे मारले,
तर दुसऱ्या देवाने असे तारले !
(नंतर सखोल चौकशीअंती समजले की,
ते वराही देवतेचे मंदिर आहे, जी यमदेवाची बहीण म्हणून पूजली जाते .)
.
या शहरातील हॉटेलपासून थोड्या अंतरावर फेवा नावाचे एक तळे ऊर्फ जलाशय ऊर्फ सरोवर.
आम्ही सहाजण एक तासाची सहल करण्यासाठी एका नावेत बसून निघालो.
एका किना-याला एक छोटेसे मंदिर असल्याने,
देवदर्शनासाठी नावाड्याने तिथे दहा मिनिटे नाव टेकवली.
ह्याला विचारले -
"कोणता देव ?"
उत्तर आले नाही.
त्याला विचारले -
"कोणता देव ?"
उत्तर आलेच नाही !
कुणालाच देवाचे/देवीचे नाव माहित नाही !
त्या देवाच्या
हा पाया पडला,
तोही पाया पडला...
म्हणून नाईलाजानेच मग मीही,
काही दान तिथे न ठेवताच, त्या अनामिक देवाच्या पाया पडलो !
पण त्याच्या बाजूला,
आमचा नेहमीचा सगळीकडे असणारा "गणपतीबाप्पा" होताच.
त्याचे मात्र मी दर्शन मनोभावे घेतले .
मंदिराबाहेर, प्रथा रीतीरिवाजानुसार ,
एकमेकांचे फोटो काढण्याचे कार्यक्रम न विसरता मनापासून पार पाडले
आणि दहा मिनिटांनी घाईघाईत नावेत बसून परत निघालो.
चारपाच मिनिटांनी लक्षात आले की,
मी एकटाच मंदिराबाहेर चपला विसरून आलो आहे !
इतर पाचजणापैकी मंदिराबाहेर एकाने/एकीनेही
माझ्या चपला विसरल्याचे निदर्शनास आणले नाही.
(दुष्ट, स्वार्थी, आपमतलबी कुठले !)
त्या भ्रमणावस्थेत,
आमच्या नावाड्याने मंदिराकडे जाणाऱ्या दुसऱ्या एका नावाड्याला,
आपल्या भ्रमणध्वनीद्वारे माझ्या 'त्या' प्रसिद्ध पादुकांविषयी माहिती पुरवली.
अर्ध्या तासाने माझी पादत्राणे माझ्या पदकमलस्थानी विराजमान झाली !
एका देवाने तसे मारले,
तर दुसऱ्या देवाने असे तारले !
(नंतर सखोल चौकशीअंती समजले की,
ते वराही देवतेचे मंदिर आहे, जी यमदेवाची बहीण म्हणून पूजली जाते .)
.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा