अत्र तत्र सर्वत्र एकच चित्र

व्हाटसपमधे खुपसलेले डोके बाहेर काढत,
मी रूममधून स्वैपाकघरातल्या कट्ट्याकडे पळत सुटलो ......

जे व्हायचे तेच नेमके घडून गेले होते हो -
व्हाटसपाच्या नादात !

जळकट करपट वास सगळीकडे पसरत चालला होता.
पट्कन ग्यासचे बटन बंद केले .
ग्यासवरच्या पातेल्यातले दूध काठावरून परतून
आटत आटत गेले होते. 
पातेल्याचे बूड दुधाला आवरू सावरू शकले नव्हते, 
बिचारे लाजून काळेठिक्कर पडले होते.

बायकोने मला तरी चार चार वेळा बजावून सांगितले होते-
"ग्यासवर दुध तापायला ठेवले आहे, जरा लक्ष दया तिकडे.
तुम्ही मला सांगितले म्हणून, मी तुमच्या फेस्बुकातल्या चारोळ्या 
निवांत बसून,
एकदाच्या वाचून काढते बर का !"

तेवढ्यात बायको आलीच हॉलमधून धावत पळत,
आणि डोळे विस्फारून उद्गारली-
" बै बै बै ... कधी नव्हे ते एक काम सांगीतले तर,
तेही धडपणे लक्ष देऊन लक्ष ठेवून करता आले नाहीच ना शेवटी ! 
तुमच्यावर एक साधे सोप्पे काम सोपवले होते ! 
तुम्ही सांगितले म्हणून तर मी फेस्बुकात --"

मधेच खाली मान घालत मी शरमिंदा होत पुटपुटलो -
"आणि तू सांगितले होतेस तुझ्या कविता वाचायला,
म्हणून मी व्हाटसपात !" 
.