दत्त दिगंबर, दत्त दिगंबर” सारे नाम जपू या

 “दत्त दिगंबर, दत्त दिगंबर” सारे नाम जपू या 

आपण भजनी दंगून जाऊ आता

तल्लीन होऊ टाळ्या वाजवू त्याचे स्मरण करू या

आपण भजनी दंगून जाऊ आता ..


तीन मस्तके सहा हात हे शोभुनी दिसती छान

दत्त दिगंबर नाम स्मरणी डुलते आपली मान

नाद घुमे त्या जयघोषाचा रंगत त्यात जाऊ या

आपण भजनी दंगून जाऊ आता ..


वसुंधरा ही उभी घेउनी गोमातेचे रूप

चार वेदही उभे भोवती श्वान किती अप्रूप

छान साजरे उभे ध्यान हे डोळे भरुनी बघू या

आपण भजनी दंगून जाऊ आता ..


चक्र सुदर्शन एका हाती शंख तो दुसऱ्या हाती

हाती धरले त्रिशूल कमंडलू भस्म लावले माथी

दर्शन घेता गुरुदत्ताचे धन्य धन्य होऊ या

आपण भजनी दंगून जाऊ आता ..

.

चारोळ्या - - - -

परदेशातील पोरेबाळे 

ना त्यांना ढुंकूनही पुसती-

मायबाप स्वदेशातले 

अश्रूत तुकडे भिजवत बसती  !

.

शॉपिंग चालू असताना प्रिये 

तुझी काया मोहरत असते -

मात्र पाकीट रिकामे होताना 

माझी काटकसर घाबरत असते !

.

सापडले जुन्या कपाटात 

गुलाबी कागद अनेक -

असंख्य आठवणी मनात 

उसळल्या एकामागे एक !

दोन चारोळ्या..

कुजबुज अपुली हळू जरी  

प्रिये,वारा कान टवकारतो-

जगास प्रेमगीत आपले

दंगामस्ती करत ऐकवतो..

.


तुझे माझे पटत नाही 

माहित दोघातल्या शब्दांना  -

मनाचे जुळते मनाशी 

हे कुठे ठाऊक त्या शब्दांना..

.





गझल -

एकेकाळी तिचा गुलाबी कागद माझ्या हाती पडता 

मजकुर सांगू शकलो होतो डोळे मिटुनी मी न वाचता 


सावरशी तू किती कितीदा बटांस अपुल्या गालावरच्या

मजा पण कशी मनास वाटे बटांसवे त्या हळू खेळता 


सापडलो मी पुरात होतो पण घाबरलो कधीच नव्हतो 

का डगमगलो आसवांस पण डोळ्यांमधल्या तुझ्या पाहता 


चूक तुझी जर सापडली मी तयार असतो रागवायला 

पण गडबडतो खळी तुझी ती गालावरची बघता बघता 


माझ्या हाती गुलाब ताजा कधी एकदा दिलास तू जो 

दरवळतो तो मनात माझ्या अचूक अजुनी तुलाच स्मरता 

.

शिवबा, पुन्हा पुन्हा तू ....

 शिवबा, पुन्हा पुन्हा तू जन्म या महाराष्ट्रातच घ्यावा  

"जय भवानी, जय शिवाजी" जन्म जयघोषात रमावा 


कर्तव्याची जाणिव ठेवत हक्कासाठी धडपड करू  

ध्येय जीवनी बाळगू आम्ही- बडबड कमी, कृतीत उतरू  


एकीचे बळ सर्व जाणुनी, होऊ आम्ही सगळे आनंदी 

परोपकारी होऊ आम्ही, टाळत स्वार्थ साधण्याची संधी  


शिवबा, जन्मलास येथे आहे अजूनही पवित्र माती

राजा पुन्हा अमुच्या नशिबी, हो अमुचा तू छत्रपती   


शिवबा, तुजसाठी मरणारे, पुन्हा जन्मतील इथे मावळे

संधीसाधू लुच्चे फितूर मरतील सगळे डोमकावळे 


नावाचा जयघोष तुझ्या चालू असतो सांजसकाळी

तुझ्याच नावाची भूमीवर गर्जत राहील डरकाळी 


म्हणतो आम्ही स्वत:स अभिमानाने "शिवबाचे अनुयायी"

संकट अडचण दूर सारण्या जीवनी करतो रोज लढाई


हद्दपार केले शत्रूला कधीच आमच्या मनातुनी

"माझा शिवबा" म्हणत जगतो, दूर सारुनी मनमानी 


वेगवेगळे सण, जयंत्या- वाजे डौलात इथे नगारा 

तुतारीत फुंकून प्राण उत्साही गोळा जमाव सारा 


धडपडताना दिसतो जो तो, मिरवत भगवा हाती न्यारा 

शिवबा, करतो मनापासुनी आम्ही तुज मानाचा मुजरा .. !

.

कविता वृक्ष

अक्षरांचे बीज 
पेरले

शब्दांचे रोपटे
उगवले

वाक्यांच्या फांद्या 
पसरल्या

विचारांची फुले
उमलली 

कल्पनांची फळे 
लटकली

आनंदी भावना
डुलू लागल्या

आशय भरा-या
मारत राहिल्या

कविता वृक्ष
बहरू लागला

वाचक दक्ष
मनी आनंदला..!
.

" स्वामी समर्था, संकटहर्ता - "

स्वामी समर्था, संकटहर्ता 

दुबळ्यांचा तू रक्षणकर्ता ..


"भिऊ नकोस,पाठीशी आहे" 

नित्य वचन हे ध्यानी आहे ..


रात्रंदिन स्मरणात गुंततो 

मनोमनी मी तुला वंदितो ..


माझे दु:खहरण तू करशी 

मज आनंदी क्षणही देशी .. 


शक्य अशक्यासी तू करशी 

अद्भुत लीला सहज दाविशी  ..   


उपकार तुझे मानु किती मी 

अनंत जन्मी तुझा ऋणी मी .. !

.

" श्री गुरुदेव दत्त.."

'श्री गुरुदेव दत्त' करा जप आनंदाने

जीवन आपले जगत रहा शांत चित्ताने..


आळशी होऊन कर्तव्याला चुकू नका

कर्तव्यपूर्ती आनंदाला मुकू नका..


दत्त गुरूंचे स्मरण करा जमते जेव्हा

नामजपाची गोडी वाढवा मनात तेव्हा..


ध्यानीमनी नित्य असू द्या मूर्ती दत्ताची

भजन कीर्तन यात रमू द्या ओढ चित्ताची..


'श्री गुरुदेव दत्त' जपता नयनासमोर मूर्ती

हृदयी वसू द्या दत्तगुरूंचा महिमा आणि कीर्ती..


वंदन मनापासून करावे दोन्ही कर जोडुनी

शरणागत सद्गुरूस व्हावे शांती सुखाचे धनी..! 

.

आकाशाने भाव मनीचे जणू जाणले..गझल होते

 लवंगलता- मात्रावृत्त.. 

८+८+८+४ मात्रा

अलामत.. अ

रदीफ.. होते

.....................................


आकाशाने भाव मनीचे जणू जाणले होते

दुष्काळाने त्रस्त भुई ते बघत बरसले होते ..


का दाखवली वाट सुखाची मज देवाने तेव्हा

दु:खी मन हे गाण्यामध्ये माझे रमले होते ..


किती वेदना मजेत होत्या मनात नांदत  माझ्या 

मी आनंदी दिसता सुखही रुसून बसले होते ..


बडबड कानी ऐकून तिची हैराण जरी झालो

मौनानंतर शब्द ऐकण्या मन आतुरले होते.. 


रंग माणसे बदलत होती पाहत होते सरडे

वरचढ झाली किती जाणुनी ते हिरमुसले होते..

.

क्षणात जेव्हा गुलाब हसतो.. गझल

जलौघवेगा वृत्त-

क्षणात जेव्हा गुलाब हसतो
उदास काटा मनात खुपतो..

म्हणे न कोणी जगात दु:खी 
सुखी कुणीही मला न दिसतो..

तिने झुलवणे तिचे न येणे 
जिवंत असुनी मनात मरतो..

कधी पहाटे तिच्या मिठीचे
अधीरतेने 'सपान' बघतो..

असे करावे तसे करावे
मनी ठरवतो तसाच बसतो..
.