सांग विठूराया मला तू रे पावणार कधी
दु:ख यातना ह्या माझ्या साऱ्या संपणार कधी ..
आळवावे किती किती तुला स्मरावे मी किती
दिवसरात्र ना पाहता तुला भजावे मी किती ..
उभा निवांत तू तेथे विटेवरती त्या समोरी
दरसाली ना चुकते ती दुखऱ्या पायी माझी वारी ..
वाटे माझ्या रे मनाला नित्य भेटावे मी तुला
पाहिल्याविना रे तुला चैन पडत नाही मला ..
जळी स्थळी पाषाणी मी तुला काष्ठीही पाहतो
जमते तेव्हा मनातून तुला पूजत मी राहतो ..
थांबू किती काळ आता तुझ्या दर्शनासाठी मी
प्रपंचाचे ओझे आणखी वाहू किती या पाठी मी ..
मुखी "विठ्ठल" "विठ्ठल" स्मरणी नेहमी गुंगतो
प्रपंचात राहूनही कसा नामात दंगतो ..
एक आस उरली देवा, पंढरीत मी त्या यावे
मूर्ती तुझी पाहताना डोळे सुखाने मिटावे ..
.
