इकडे पाहिले. तिकडे पाहिले.
सगळीकडे शोधून पाहिले.
सकाळी सकाळी ताज्यातवान्या मूडमधे लिहिलेल्या कवितांचे कागद.......
काहीकेल्या सापडेनात !
अशावेळी,
जिच्यावर हक्काने राग काढायचा,
ती प्रियतमा तर स्वैपाकघरात गुंतलेली.
न राहवून,
शक्य तेवढ्या नरमाईच्या स्वरात मी दिवाणखान्यातून ओरडलो,
"अग, माझे कविता लिहिलेले कागद सापडत नाहीत इथे.
... तू नीट ठेवलेस का ते कुठे ? का मोलकरणीने टाकले सगळे केरात ? "
बायको शक्य तेवढ्या वरच्या पट्टीत गरजली,
" वेंधळ्यासारखे ठेवता एकीकडे आणि शोधता भलतीकडे !
नीट शोधा,
ठेवले असतील स्वत:च इथे कुठेतरी, नेहमीप्रमाणे !
आणि हो...........,
मोलकरीण काही तुमच्यासारखी शिकलीसवरलेली नाहीय-
तिला कवितेतलं काही कळत असतं ना,
तर मात्र ..........
तिने नक्कीच टाकले असते तुमच्या कवितांचे कागद केरात..! "
.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा