बऱ्याच वर्षांनी-
'माहेरपणा'साठी म्हणून बायको माहेरी गेली ;
तो नेपोलिअन का हिटलर का चर्चिल सांगून गेला होता -
'जगात अशक्य नावाची गोष्ट कुठेच नाही....!'
- अशा अर्थाचे काहीतरी,
त्याने ते 'इंग्रजी'तच सांगितले असणार !
त्याला कुठले आपल्या 'माय मराठी'चे वेड असणार ?
मनांत म्हटलं -
चला, अशक्य ते आपणही आज करून टाकावे -
स्वहस्ते घरीच जेवण बनवावे !
( स्वैपाक करावा -असे म्हणणे कसे तरीच वाटते ना ? )
कुकर शोधला
त्यातले तीन डबडे शोधले
एकात वरणासाठी डाळ पाणी
दुसऱ्यात भातासाठी तांदूळ पाणी
तिसऱ्यात भाजीसाठी बटाटे पाणी
ओतले -
मनांत म्हटले - स्वैपाक स्वैपाक म्हणजे आता रोज
आपल्या दोन्ही हातची गोष्ट !
हाय काय अन् नाय काय ......
तिन्ही डबडे एकात एक वेवस्थित कुकरमध्ये झाकण फिरवून-
ग्यासच्या शेगडीवर कुकर ठेवला.....
आणि मी माझ्या नेहमीच्या लेखनकर्तव्याकडे वळलो .
कुकरच्या तीन शिट्ट्या ऐकू येईपर्यंत निवांत ...........!
अहो, एक तास होऊन गेला तरी-
बायकांना आपल्याकडे खेचणारा,
तो रंगीला कुकर शिट्टी मारतच नव्हता .
म्हटलं,
बायकोच्या कधीतरी अंगात येत असते,
तसे आज ह्या बेट्याच्या अंगात आलेले दिसते !
शेवटी मीच स्वत:शी शिट्टी वाजवत,
कुकरजवळ गेलो.......
आणि लक्षात आले -
लेखनकर्तव्याच्या गडबडीत,
मी ग्यास पेटवलाच नव्हता ना !
बायकोच्या आठवणीने . .
दोन टिपे गळली राव डोळ्यांतून . .
आपोआपच !
.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा