आभास हा

काळाची गरज समजून,
 आम जनतेच्या कल्याणासाठी,
देशातले सर्व लोकप्रतिनिधी-
 आपापल्या प्रभागात सहकुटुंब टेबलखुर्ची टाकून बसले होते.
बाजूलाच नोटांची पोती भरलेली होती.
टेबलासमोर ही लांबलचक रांग लागलेली . . !

प्रत्येक लोकप्रतिनिधी
आपल्या जोडीदाराच्या हस्ते,
रांगेतल्या नागरिकाची समयोचित अत्यावश्यक गरज जाणून-
शंभर, पन्नास, वीस आणि दहाची नोट एकत्र असलेले एकेक पाकिट,
 अगदी हसतमुखाने फुकटात देत होता हो !

माझा नंबर आला----
आदबीने वाकत मी डाव्या हातात माझे आधार कार्ड दाखवत,
माझा उजवा शुभ हात पाकिटासाठी पुढे केला ..

"अहो, जागे व्हा आधी, टाळी कसली मागताय झोपेत ? "
 - असा बायकोचा सुपरिचित कर्णकटुकर्कश्य असा,
 मधुर ध्वनी कानावर पडताच,
मी दचकून जागा झालो !
. .