डुलकी आणि स्वप्न -




भोजनोत्तर वामकुक्षीचा ठरलेला कार्यक्रम चालू झाला .

ठरलेल्या वेळी येणारी डुलकीपाठोपाठची स्वप्नावली सुरू - 

स्वप्नात साक्षात छत्रपती आले आणि गरजले -

" मूर्खा ! ऊठ .. जागा हो .. !!
एका वर्षात माझ्या तीन तीन जयंत्या साजऱ्या करताना,
 तुम्हाला लाज लज्जा शरम काहीच कशी वाटत नाही ?
- आणि येता जाता नुसतच "मी मराठी मी मराठी" म्हणत का गळा काढतोस रे !
इथे मेजावर तर सगळी विंग्रजी बुकं दिसत आहेत ;
 पोरांनाही विंग्रजी विद्यालयात धाडतोस ना ?
दूरदर्शनवर वेळ मिळाला की, फ्याशन वाहिनीवर त्या ललना न्याहाळत बसतोस !
माझे नांव पुढे पुढे करून "जय भवानी जय शिवाजी" म्हणत...
 आपल्या भावाला बदडत होतास ना  ?
लहान घोडा आहेस का तू अशी मारामारी करायला ?
कधी येणार आहे तुला अक्कल आता ? 
साहित्यातला तू पी एच डी ना ? 
त्या "पी एच डी"चा भलताच अर्थ स्वत:ला लावून घेतोस का ! 
सगळ्याजणांच्या एकीच्या नावाखाली वेगवेगळे समूह बनवतोस, ते कळत नाही का मला ?

माझ्या काळात फंद फितुरी, गनिमी कावे, बंडखोरी होती - 
तेवढीच फक्त आता तुम्हाला चालू ठेवायची आहे काय ? 
मी तुमच्यासाठी माझ्या रक्ताचे पाणी केलेले विसरलात वाटतं सगळेच !
तुम्हा सगळ्यांना हत्तीच्या पायाखाली तुडवायला पाहिजे .............!"

स्वप्नातही मला घाम फुटला होता....

"चुकलो महाराज चुकलो " म्हणत मी त्यांचे पाय धरायला लागलो - - -

"अहो, वेडबीड लागलं की काय तुम्हाला ...." असा जोराचा आवाज आला आणि -
डोळे उघडून पहातो तो,

बायको मला आपल्या पायापासून दूर ढकलत होती ! 
.

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा