सकाळी तू ओले केस
फटकारत असताना
आरसाच दिमाखात असतो
पुडीतून हळूच डोकावणारा
मोगरा प्रसन्न हसत असतो
स्वत:शीच मान डोलावत
खिडकीतून डोकावणारी अबोली
काहीतरी पुटपुटत असते
मनातल्या मनांत छानसे
मिठी मारल्यागत
लाजाळू तुझी पाठ पहात
खुदकन लाजलेले असते
आरशासमोर दोन गुलाब
उमलत चाललेले
मला दुरूनही दिसतात
ओठावरचे निसर्गदत्त
डाळिंबाचे दाणे पिळवटून
ओठावर पसरायला पहातात
दोन भुवयांच्या कमानीत
जास्वन्दीचा लालभडक ठिपका
विराजमान होत असतो
पावडरच्या कणाकणात
जाईजुईचा मंद सुगंध
अहाहा, चेहऱ्यावर पसरतो
हिरव्या साडीचोळीतले
अनोखे रूप
मनाची घालमेल वाढवते
माझ्या कवितेतला वसंत
बहरलेला असतो
उन्मुक्तपणे जगापुढे !
.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा