बायकोला मघाशीच समोर बसवून,
थोडक्यात मी हे लांबलचक प्रवचन दिले -
"हे बघ, ह्या जन्मात,
तुझ्यासाठी सर्वकाही मी खरेदी करू शकलो नाही.
तुझ्या सर्व मागण्या स्थळ काळ वेळ स्थिती परिस्थितीमुळे,
पूर्ण करू शकलो नाही.
तुझ्या प्रत्येक गोष्टीत "हो" ला "हो" म्हणू शकलो नाही.
माझा स्वभाव हा असा तापट/मितभाषी/काटकसरी वगैरेवगैरे राहणारच आहे.
एका दिवसात, मी तो बदलू शकत नाही.
आता तशी इच्छाही नाही.
माझ्या स्वभावाला औषध नाही.
हे सगळे नीट ध्यानात घेऊनच आज वडाकडे जा-
आणि तुला काय आणि किती हव ते मागून घे.
माझे काहीही म्हणणे नाही.
सर्वस्वी तुझ्यावर मी निर्णय काय घ्यायचा ते सोपवतो......!"
प्रतिक्रियेसाठी मी तिच्याकडे पाहत राहिलो.
मला वाटले.....,
आता पुन्हा रोजच्यासारखे वडाला फेऱ्या मारण्याआधीच,
वादाला चांगलेच तोंड फुटणार .
पण काय सांगू तुम्हाला ..
नऊ वारीत छानपैकी नटून थटून बसलेली ती,
नाकातली नथ नीट बसवत,
पैठणीवरच्या मोराचा पदर ठाकठीक करत
ती चक्क अशी काही लाजली आणि -
" इश्श्य ! स्वारींचे इकडून काहीही म्हणणे झाले,
तरी स्वारींचे आरक्षण आमच्याकडून आणखी पुरेपूर सात जन्मासाठी,
करण्याचा अस्मादिकांचा मानस ठाम आहे बर......."
- असे काहीसे मोठ्या स्वरात पुटपुटत ती मुद्पाकगृहाकडे धावली -
गरम गरम चहाचे चषक आणण्यास्तव !
........ तोवर पक्ष्यांच्या मधुर किलबिलाटाने,
मला साखरझोपेतून पूर्ण जाग आलेली होती म्हणून बरे !
.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा