बाई, तुझीsss आठवण येते

नात आणि नातू शाळेत.

सूनबाई जनसेवेत.
मुलगा ऑफिसात. 
मुलगी कॉलेजात.

घरी मी एकटा.
हो, अगदी एकटाच !

आज गुरुवार.
सकाळी सकाळी वीजमंडळाची अवकृपा झाली.
वीज गायब !

मी ओलांडली साठी, माझी बुद्धी नाठी ...

विस्मरणामुळे मोबाईलचे चार्जिँग करायचे राहून गेले. 
संगणक बंद.
वापरात नसलेल्या रेडिओतल्या सेलनी कधीच आत्महत्या केली आहे.
इनव्हर्टरची बॅटरी आज सकाळीच अगदी वेळेवर डाऊन... तोही गतप्राण !

पेपरात माझ्या राशीचे भविष्य वाचले होतेच - 
" संकटे एका मागोमाग एक येतच राहतील....."

पेप्रातल्या त्या भविष्यासकट,
एकुणेक झैराती वाचून झाल्या आहेत.
लैब्रीचे मासिक, पुस्तक ह्यांचा कधीच फडशा पाडून झाला आहे.

अतिशय बोअरिँग, दारुण, केविलवाण्या अवस्थेत एकटा बसलोय. 
नशिबात घर मलाच सांभाळणे. 
बाहेर पडू शकत नाही.

चोविस तास माझ्या कानाशी अखंड बडबड करणारा,
"बायको" नावाचा लाऊडस्पीकर,
माहेरवाशिणीचा आनंद उपभोगण्यासाठी,
नेमका आजच परगावी रवाना झालेला आहे.

तो असता तर ...

अगदी राहून राहून वाटतेय की,
जगणे किती सुसह्य झाले असते .

ती नाहीय.. खोटे कशाला बोलू ..
अजिबात करमतही नाहीच !

या असह्य भयाण शांततेत...
एकच मार्ग उरलेला -

बेंबीच्या देठापासून, व्याकुळ, आर्त स्वरात बायकोला उद्देशून,
'दुरितांचे तिमिर जावो' या नाटकातील,
ते प्रसिद्ध नाट्यगीत,
एक शब्द बदलून गावेसे वाटतेय हो . . .

"बाई, तुझीsss आठवण येते ..."
.