'चांगले तू वाग..' त्याला नेहमी उपदेशले
घर कितीदा मीच माझे लडखडत पण शोधले ..
पूर येता लेखणीला शब्दही आनंदले
हायकू गझला नि कविता लोक वाचू लागले ..
लहर आली पावसाला अन तरू सजले पहा
कैक पानांवरच त्याने छान मोती ठेवले ..
दु:ख माझे दडवुनीया वाटला आनंद मी
विदुषकाचे वेड माझे ना कुणाला समजले ..
माणसांना जोडले मी छंद माझा आगळा
छंद त्यांचाही अनोखा माणसांना तोडले ..
.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा