[चाल- नसतेस घरी तू जेव्हा...]
लिहितेस कधी तू जेव्हा
जीव सुटका सुटका म्हणतो -
लाईटचे वरती वांधे
अंधार सारखा पडतो ..
तू लिहिता वीज रुसावी
जवळून दूर मी सरतो -
तू जरा दिशाहीन होते
अन घोळ नेमका होतो -
येताच ती वीज जराशी
धुसफुसून बघशी मागे -
खिडकीशी कागद वारा
तव धरण्यावाचून नेतो ..
तव लिखीत ओळी साऱ्या
मज पाठ ग हजारवेळा -
स्मरणातच तुझे अडावे
मी उगाच अगतिक होतो -
तू थांब सखे लिहितांना
मी झाडू का घरदारा -
कागदाचा केर ढिगात
माझ्यासह घरभर फिरतो ..
ना अजून झालो लेखक
ना प्रसिद्ध कवी मी झालो -
तुजवाचून अडतच जाते
तुजपासून शिकत रहातो ..
.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा