काव्यरूप

सकाळी सकाळी 

मनातल्या भावना 

ओतल्या कागदावर 

पसरले शब्द ..

काही अर्थपूर्ण 

बोजड अवघड 

काही निरर्थक 

उनाड उनाड ..

काही आवरले 

काही सावरले 

जरासे साकारले 

जरासे विखुरले ..

वा वा सुंदर

काही प्रकटले 

एकदम भिकार 

काही सटकले ..

अक्षरे तीच 

शब्दही तेच

मागेपुढे रचले 

काहींना पचले ..

वेगळे तन मन 

वेगळ्या भावना 

जसे ज्याचे मनरूप 

तसे भासे काव्यरूप  ..

.

त्या गेंड्याची दोन पावले

(चाल -  या डोळयांची दोन पाखरे ..)

त्या गेंड्याची दोन पावले, 
फिरतील तुमच्या भवती -
पाठलाग ती सदैव करतील, 
फक्त मताच्यासाठी .....

वर्तन तुमचे, हात असे हो 
त्या गेंड्याचा थारा 
सहवासातून हवाच त्याला, 
नित्यच तुमचा नारा   
तुमचा परिचय त्यास हो आंदण, 
बिलकुल मताचसाठी ..    

भाव देतही असतील काही, 
पैसा अडक्यातुनी
एका मताचसाठी तुमचे 
धरतील कर दोन्ही      
आहेत डोळे, क्षणैक प्रीती, 
ते तर खुर्चीवरती ..  

.

संसार

चहा पिणे झाल्यावर, 
माझा कान दूर असल्याने, कपाचाच कान धरून, 
तो टेबलावर आदळत, 
बायको धुसफुसत म्हणाली-
" ह्या दिवाळीला मला एखादा दागिना करायचा-"

मी शांतपणे म्हणालो - " उद्या बघू !"

ती पुढे म्हणाली- " निदान नवी पैठणीतरी घ्यायची-"

बशी हळूच खाली ठेवत मी म्हटलं - " उद्या बघू !"

तिने मधेच विचारले- "आज हॉटेलात जाऊ या का ?" 

त्यावर पुन्हा माझे उत्तर - "उद्या बघू !"

ताडकन उभी राहत बायको उद्गारली -
"प्रत्येकवेळी माझ काम उद्यावरच का ढकलायला बघता हो ! 
अस सारख सारख ऐकत रहाण्यापेक्षा, 
घरातून आजच कुठेतरी निघून गेलेलं काय वाईट ? "

तिच्याकडे पाहत, मी पटकन म्हणालोच-
"असं म्हणतेस ? 
एखाद्या चांगल्या कामाला नाही कसे म्हणू ग !
चल, माहेरी सोडू का तुला... 
आज आत्ता ताबडतोब ?
पण, नंतर ओरडू नकोस हं...
आता कसं उद्याचं काम आजच उरकलं म्हणून !"
.

आलीया भोगासी

नेहमीप्रमाणे मी आपला फेस्बुकात डोके खुपसून बसलो होतो .

अचानक मागे लक्ष गेले ..

बायको आपल्या नाकपुड्या फुगवत ,
तणतण करत , धुसफुसत ,
इकडे तिकडे येरझाऱ्या घालत असलेली दिसली ...!

मी तिच्याकडे पहिले, हे तिने पाहिले ... 

आणि तिने बॉम्बस्फोट केला -

" झाले का हो त्या फेस्बुकावर तासभर,
रेखाचे फोटो पोटभर न्याहाळून/लाईक करून/कॉमेंट करून/शेअर करून एकदाचे..?
चला आता.. 
आज माझ्या वाढदिवसासाठी साडी आणायची कबूल केल होत ना ?
माझ्याच वाढदिवसाची आठवण नेमकी राहत नाही तुम्हाला .."

पाकिटातले एटीएम कार्ड चाचपून-
मुकाट्याने "बिचाऱ्या नवऱ्या"ची भूमिका पार पाडायला,
मला सज्ज व्हावेच लागले शेवटी !

.

चारोळीमय जीवन

परवा कोजागिरीच्या दिवशीची गोष्ट.

बायको तिच्या स्वैपाकाच्या नादात.

मी काहीतरी खरडायच्या माझ्या नादात .


बायको आतून ओरडली-
"अहो, सात-आठ चारोळ्या पाहिजेत मला !"

मीही मान डोलावतच आत गेलो आणि-
माझी चारोळ्यांची वही पुढे करून म्हणालो-
" कुठल्या....सांग. एकापेक्षा एक छान आहेत !"

उलट उसळून ती म्हणाली -
" फाडा ती वही आणि घाला ह्या गरम गरम दुधात ,
चांगले टेस्टी लागेल तुम्हाला ते -
रात्री कोजागिरीच्या  चांदण्यात बसून प्यायला !"

माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला.... 
तिला त्या समोरच्या बरणीतल्या 
चारोळ्या हव्या होत्या ! 
.

टीकाकारच तो

सुचले काही
भर भर

खरडले काही
खर खर

नजर टाकली
वर वर

जरा जाणली
थर थर

नीट लिहिली
झर झर

पुन्हा वाचली
सर सर

उगाच केली
मर मर

चक्कर आली
घर घर

हृदय कापले
चर चर

त्याने फाडली
टर टर

.

मी कवी आहे -

" मी कवी आहे -" ही बातमी सगळीकडे पसरत आहे
ओळखीचाही ओळख माझी आता का विसरत आहे ..

माझ्या दिशेने येणाऱ्या मित्रांना मी थांबवत आहे
जमेल तेथे जमेल त्याला माझ्या कविता ऐकवत आहे .. 

'तो पहा-- कवी आला..' ऐकून जो तो घाबरत आहे 
मला पहाताच उलट्या दिशेने पटकन का पळत आहे ..

येणारा जाणारा मला बघून हात खिशात घालत आहे
कापसाचे दोन बोळे काढून आपल्या कानी कोंबत आहे ..

जिच्यावर प्रेमकविता करायला कधी न मी कंटाळत आहे  
हल्ली तीही दूर सरकते बोलण्यासपण टाळत आहे ..

"माझा पहिला काव्यसंग्रह"- मी जाहिरात करत आहे   
विक्रीसाठी दारोदारी उंबरठेही झिजवत आहे ..

मी समोर दिसताच जो तो आपले पाकिट चाचपतोय  
जमलेच तर रिकामे पाकिट उघडून मला दाखवतोय ..

माझी चाहूल लागताच आंधळा भिकारी दचकत आहे
आपला वाडगा अथवा थाळी पुन्हा पुन्हा चाचपत आहे ..  

लेखक, विडंबन, गझलकार अंतर राखून चालत आहे  
तुच्छतादर्शक नजरेनेच मला पाहतो वाटत आहे ..

उधारीच्या भीतीने चहावाला नजर चुकवतोय  
येताजाता आदबीने रद्दीवाला नमस्कार करतोय .. 

पाहुणे, मित्रमंडळाची वर्दळ बरीच रोडावत आहे
एकांतात बसून मी एकेकाला आठवत आहे ..

दुरावलेला दोस्त मुद्दाम जवळ बसून सांगत आहे 
वरचेवर मी काटकुळा तर बायको जाड दिसत आहे ..

चहा फराळास बोलावलेला यायला नकोच म्हणत आहे      
बायको खुषीत आनंदाने टीव्हीसमोर बसत आहे .. !
.

तू तिथ मी

दोन वर्षे झाली होती लग्नाला .
सुट्टीचा दिवस होता. 
दुपारचे दोन वाजून गेले होते.
जेवणाचा पत्ता अजूनही नव्हता.

रीतीरिवाज, प्रथेनुसार नेहमीचे-
 आमचे नवराबायकोत भांडण सुरू झाले.

मी त्राग्याने विचारले,
" तुला सुट्टीच्या दिवशीच कसा उशीर होतो ग स्वैपाकाला ?
आता जेवायला मी घरात नाही थांबत.
बाहेर हॉटेलातच जेवून येतो. "

बायको चट्कन म्हणाली,
" दहाच मिनिटे थांबता का ? "

मी उत्सुकतेने पण चिडूनच विचारले,
" दहाच मिनिटे ? आणखी दहा मिनिटात तू स्वैपाकाचा असा काय उजेड पाडणार आहेस ग ? "

दुप्पट आवाजात, 
पण बायको ठामपणे ओरडली-
" माझ्या स्वैपाकाचा मी उजेड पाडीन,
 नाही तर अंधार !
पण तुम्हाला मी कशी बरी जाऊ देईन,
बाहेर हॉटेलात एकट्यालाच जेवायला ?  थांबा -
दहा मिनिटात मीही तयार होते...
आणि तुमच्या बरोबर हॉटेलात जेवायला येते ! "
 
.

सात पावलांच्या वचनात

तुझा हात माझ्या हातात
माझे डोळे तुझ्या डोळ्यात
दोघे आपण मिठीत निवांत
प्रीत गुंतवून एकमेकात..

तुझे मन माझ्या विचारात
माझे मन माझ्याच विचारात
भविष्य आपले मनामनात
क्षणोक्षणी राहू आधारात..

चुका क्षम्य म्हणे युद्धात
चुका क्षम्य म्हणे प्रेमात 
चुकायचे नाहीच जीवनात
विचार दोघांच्याही मनात..

दोघांची एकमेकांना साथ
अतूट ठेवायची बंधनात
चालणे आहे आता सुखात   
सात पावलांच्या वचनात .. 

आजचा रंग - गुलाबी

गुलाबी साडी अंगावर
गुलाबी ब्लाऊज साडीवर
गुलाबी टिकली कपाळावर
गुलाबी गुलाब बॉबकटवर
गुलाबी रूज गालावर ..

सगळा सगळा मामला- 
आपल्या गुबगुबीत गुलाबी अंगभर,
वेवस्थित जमलेला बघून...
आपल्या गुलाबी ओठांवर,
गुलाबी लिपस्टिक फिरवत ती आरशात बघत होती ..

सकाळी सकाळी त्याने बायकोला विचारले-
" अग, तू शाळेत जाऊन,
त्या स्वच्छता अभियानात भाग नाहीस का घेणार ? "

पन्नास पादत्राणातून गुलाबी जोड शोधून,
पायात सरकवत,
ती उत्तरली-
" त्यासाठीच तर निघालेय ना !
पण आता तो मेला गुलाबी झाडू
नेमका ह्यावेळेसच शोधायचा म्हंजे..........!"
.