" आज मराठी भाषा- दीन ! "

                 धरला मी अभिमान मनीं  
                 "आज मराठीभाषा-दिन "
                 मी मराठी तू मराठी
                 बोलू सारे आज सुदिन !

                 सुरेख उत्तम वा वा छान
                 म्हणत वाहवा करू -
                 जमेल तेथे मायमराठी
                 आपण जवळ करू !

                                          मराठी निवेदक वदला- हाऊ नाईस !
                                          मराठी अभिनेता कण्हला- गुड आयडिया !
                                          मराठी नटी किंचाळली- वॉव फॅंटॅस्टिक !
                                          मराठी परीक्षक ओरडला- ब्राव्हो सुपर्ब !
                                          मराठी नेता गरजला- व्हेरी गुड !
                                          मराठी जनता म्हणाली- गुड, छान !
 
                 भ्रमिष्ट ठरलो मी अभिमानी           
                 जगास मराठी शिकवीन  - 
                 मजला पुरते कळून चुकले, 
                 " आज मराठीभाषा- दीन ! "

हे कविते,

                                

                                                  

                    हे कविते  ,                                                         
      
                       तुझ्यासाठी वेडे होण्यातही                             
  
                          किती शहाणपणा आहे . . .   ते ,
                          
                             ह्या शहाण्या टीकाकारांना सांगणे-

  
                                   हा शुद्ध वेडेपणाच नाही काय !

                                     

अवघे जग माझ्या विठ्ठलाचे झाले !

          'विठ्ठल, विठ्ठल' - स्वर कानी आले
          दर्शनास मोहित, मन माझे झाले !

                    पंढरीची वाट धरता मी थेट
                    वारकरी माझे आप्तजन झाले !

          चंद्रभागी स्नान, देता अर्घ्यदान
          पापाचे क्षालन देहाचे या झाले !

                    कामात विठ्ठल - नामात विठ्ठल
                    ध्यानात विठ्ठल - अती भ्रम झाले !

          टाळ चिपळ्यात गुंतले दो कर
          मनी नामस्मरण माऊलीचे झाले !

                    माझा तो विठ्ठल - त्याचा हा विठ्ठल
                    अवघे जग माझ्या विठ्ठलाचे झाले !

काय करावे मन तळमळते !

          साधे सोपे सहज शब्द ते
          एकापुढती एक ठेवले ,
          कांगावा काही ना करता
          निमुटपणे ते कविता बनले !

                    याला तुम्ही कविता म्हणता ?
                    -उसळुन सारे धावत आले ,
                    शांतच होती माझी कविता
                    घाव किती अंगावर पडले !

          अगम्य असभ्य शब्द कोषिचे
          एकापुढती एक ठेविले ,
          डोक्यावरती घेऊन सारे
          कविता सापडली म्हणाले ! 

                    ही कविता की ती कविता मज
                    अजूनही पुरते ना कळते ,
                    भीत रहावे - लढत रहावे -
                    काय करावे मन तळमळते !
   

" भारतीय मी, या देशाचा बाळगतो अभिमान ! "

               
               सर्वधर्मसमभाव सुखाने रमतो येथे
               माणुसकीला जपण्या जो तो बघतो येथे  
               अतिथी आदर सन्मानाने घडतो येथे
               भारतीय मी, या देशाचा बाळगतो अभिमान ! |१|

               प्रतिकूल निसर्गातही चढाई शत्रूवरती
               जवान जखमी होउन लढतो सीमेवरती
               बलिदानाचा गर्व सांडतो भूमीवरती
               येथ जन्मलो, येथ वाढलो, बाळगतो अभिमान ! |२|
             
               सणवारांचे महत्व जपणे आहे एकीसाठी
               लहान मोठा भेद विसरणे जाणिव नित्यासाठी  
               वैरभाव मतभेद विसरणे घडता भेटीगाठी    
               संस्कारांचे वैभव अमुचे, बाळगतो अभिमान ! |३|
             
               तिरंग्यास घेऊन धावतो बालक हाती जेव्हां
               ऊर भरुन येतसे पित्याचा पाहुन हर्षे तेव्हां
               सार्थक झाले जन्माचे अभिमानही दाटे तेव्हां 
               आदर्श मानव मी देशाचा, बाळगतो अभिमान ! |४|

" शोध तिचा लागेना ...! "

         कुठे शोधू तुला एकटीला
          किती शोधू तुला एकटीला
           तुझा विरह असह्य होतोय
            तुझ्याविना चडफडतोय !
             येताजाता बाहेर फिरायला
              कामाला आणि उंडारायला
               तुझी साथ असायची !
                लांब जवळ गेलो तरी
                 तू बरोबरच असायची !
                  दारापासून कार्यालयापर्यंत-    
                   मंदिरापासून मद्यालयापर्यंत
                    तुझ्याविना बाहेर पडायला
                     लाज वाटते मला ,
                      तुझ्याशिवाय बाहेर जायला
                       तोंड नाही मला ,
                        'प्रिये'च म्हणतो आता तुला
                         प्रिये, जीव किती गुंतला !
                          किती छळणार मला
                           किती दुखवणार मला ,
                           तुझ्यासवे दूरवर
                            फिरायला आवडते ,
                             तू आता नसतांना
                              माझे पित्त खवळते !
                               कुठे आहेस कशी आहेस
                                शोध काही लागेना ,
                                 एकच पायात घालू कशी
                                  दुसरी चप्पल सापडेना !

जीवन

                                  सुखाच्या ह्या ऋतूत
                                  तुम्हाला हवे म्हणून-

                                  माझ्याजवळचे
                                  पाने फुले फळे आणि फांद्यांचे 
                                  सर्वस्व देण्यासाठी-
                                  मला जगावेच लागेल !
 
                                  दु:खाच्या त्या ऋतूत
                                  तुम्हाला हवे म्हणून- 

                                  कुणाच्या तरी
                                  जगण्यासाठी
                                  चुलीत जळण्यासाठी-
                                  कुणाच्या तरी
                                  मरणानंतर
                                  चिता जाळण्यासाठी-

                                  माझे अचेतन खोड
                                  मला जपावेच लागेल !

बाई माझी, ही तंगडी मोडली

   (चाल:  बाई माझी, करंगळी मोडली)

ऐन दुपारी, नमुना फेरी,
गाडी नवी काढली - काढली 
बाई माझी, ही तंगडी मोडली || धृ ||

                                                                                                             झणी मारून मी कट वळताना                         

कुठून अचानक आला श्वान हा     
गुपचुप येऊन, पाठीमागून
माझी साडी ओढली || बाई माझी ...

समोर भुंके कसा आडवा 
पायच धरला, (-अंगाला घाम फुटायचं ते कारण होतं का?) माझा उजवा-
मी ओरडले, तिथेच पडले,
उठताना मोडली || बाई माझी ...   
.

विश्वासघात करतो माणूस ना मुळी तो !

                                 माणूस तोच माना, बोले विचार करुनी 
                                बोले जसा मुखाने चालून दाखवी जो - 
                                मदतीस धावुनी ये नात्यासही जपूनी   
                                सर्वांस आदरून मैत्रीस मानतो जो !
           
                                                    वेळेवरी स्तुतीला निर्व्याज कौतुकाला 
                                                    मागेपुढे न पाही, करि ना कधी ठणाणा - 
                                                    निंदा करी न कधिही अपशब्द बोलतो ना
                                                    माणूस संगतीला सत्पात्र तोचि जाणा !
                   
                                 माणूस तो न माना व्यसनात गुंतला जो
                                 व्यसनात राहुनीया इतरांस ओढतो तो -                                                                           अवसानघात करि जो मातापिता सख्याचा
                                 हक्कास फक्त जाणी, कर्तव्य टाळतो तो !
                                            
                                                   नात्यास आणु पाहे गोत्यात जी लबाडी 
                                                   तोंडावरीच गोडी पाठीवरी चहाडी -   
                                                   राहूनिया कृतघ्न निंदा सदा करी जो 
                                                   विश्वासघात करतो माणूस ना मुळी तो ! 

सर आले दुरुनी

                                                   (चाल: स्वर आले दुरुनी )

                                                 सर आले दुरुनी

                                                 गेल्या सगळ्या त्या मैतरणी ||

                                                 खुर्चीत उसासे साऱ्यांचे

                                                 होस्टेलमधील त्या पोरांचे

                                                 कुजबुजही नव्हती पोरींची     

                                                 धुसफुसही नव्हती कोणाची

                                                 ऐशा रमलेल्या त्या स्थानी ||

                                                 वर्गात मनोरथ किति रचले

                                                 गालावर हासू पाघळले

                                                 काही हृदयातचि ते घुसले

                                                 बाणांतुनी स्पंदन जाणवले

                                                 झेली सुंदर मैत्रीण कुणी ||

                                                 प्रतिसाद सरांचा तो न कळे

                                                 अवसान परी का पूर्ण गळे

                                                 संधीच न मिळता पोरांचे

                                                 घबराट पुन्हा सर ते दिसले

                                                 चहाडी चुगली का केली कुणी ||

                   

  (पूर्व प्रसिद्धी- शब्दगाssरवा २०११)